 |  |
Przeplatające się linie mają swój początek w trójwymiarowych tworach rąk ludzkich, mianowicie... w koszykach i tkaninach. Najprostsza forma naśladująca krzyżujące się wątki i osnowy służyła do zapełniania powierzchni i była bardzo monotonna. Zaczęto więc wprowadzać drobne dysharmonie, początkowo jedynie dzieląc całą przestrzeń na kilka prostokątów utworzonych z jednej lub dwóch zaplecionych w siebie linii [1]. Zmiana kierunku splotu w jakimś miejscu pozwoliło pokrywać nie tylko kwadraty i prostokąty, ale także inne powierzchnie, na przykład krzyże. Tutaj powoli zaczyna się odchodzić od tego, co było jeszcze możliwe do fizycznego wyplecenia z wełny czy wikliny, a artyści zaczynają fantazjować i tworzyć sploty coraz bardziej abstrakcyjne i fantastyczne, a przez to bogatsze i bardziej uniwersalne. Oczywiście, jednym z bodźców było wymuszanie kształtu całego splotu przez kształt powierzchni na której miał się znaleźć (przykład na obrazku [2]). Potrzebowano wzorów na okręgach, trójkątach, krzyżach, półkolach etc.
Uzyskiwano różny charakter danego splotu nadając jego pętlom różne kształty: okrągłe lub kanciaste. Na obrazku [3] jest przykład trzech wersji tego samego splotu o różnych kształtach pętli.
W celtyckich przeplotach obowiązuje zasada rysowania raz nad, raz pod poprzednią kreską. Od tej zasady odchodzi się rzadko, jedynie przy bardziej skomplikowanych ornamentach zawierających figury ludzi lub zwierząt, gdzie linie mogą się rozdwajać i nie są już tak symetryczne, żeby spełniać matematyczną dokładność, z jaką mamy do czynienia w wyżej omówionych przeplotach.
Celtyckie wzory:
1. Przeploty & Węzły
2. Koła & Spirale
