Kanadyjska awantura

W roku 1867 oddział wojskowy dowodzony przez kapitana Johna O'Neilla wyruszył ze Stanów Zjednoczonych przekraczając granicę Kanady. Celem tej małej armii złożonej z weteranów amerykańskiej wojny secesyjnej był podbój Kanady i wyparcie Anglików (była to wówczas Brytyjska kolonia) co z kolei miało stanowić kartę przetargową w sprawie uzyskania niepodległości Irlandii. Większość żołnierzy stanowili zresztą Fenianie (irlandzki ruch niepodległościowy z którego wywodzi się IRA). Do starcia doszło w Ridgeway, gdzie ku ogólnemu zaskoczeniu oddziały irlandzkie pokonały przeważające siły kanadyjsko-brytyjskie. Jednak za tym pierwszym sukcesem nie poszły następne, głównym tego powodem było to, że pozostałych 20,000 żołnierzy związanych z ruchem feniańskim nie poparło akcji. Pozwoliło to armii brytyjskiej przegrupować siły i wyprzeć napastników poza granice kraju. Kapitan O'Neill złożył kapitulację na ręce generała George Meade'a, delegowanego przez rząd amerykański dla zapobieżenia ewentualnym konfliktom z Wielką Brytanią i Kanadą. Sąd w Burlington skazał przywódcę rajdu na dwa lata więzienia, lecz został ułaskawiony przez prezydenta Granta po odsiedzeniu jednego miesiąca kary (pomógł w tym silny nacisk ze strony licznej irlandzkiej emigracji.

Próbował zresztą powtórzyć swój wyczyn w roku 1871 atakując kanadyjskie faktorie Kompanii Hudsońskiej, ale z jeszcze mniejszym skutkiem. Został ponownie aresztowany i wypuszczony. Poświęcił się później zakładaniu irlandzko-amerykańskich osad w Nebrasce, istnieje tam do dzisiaj miasto nazwane jego imieniem.

UWAGA: 800 żołnierzy było największą grupą wojskową jaką na raz udało się zgromadzić fenianom a później IRA. Do powstania wielkanocnego Patrick Pearse i James Connolly uzbroili tylko około 600 ludzi w Dublinie, aczkolwiek doprowadziło to do powstania regularnej partyzatki która pomogła w powstaniu Wolnego Państwa. Atak na Kanadę był pierwszym krokiem w walce która zakończyła się w 1922 roku kiedy to Brytyjczycy wycofali się z czterech piątych obszaru Irlandii.