Chieftains

The Chieftains W 1963 roku grający na dudach uillean Paddy Moloney, skrzypek Martin Fay, Michael Tubridy (whistle) i przyjaciel Paddy'ego, bodhranista David Fallon zebrali się na jednorazowej sesji nagraniowej w studiu Garech a Brún's Claddagh. Efektem wspólnej pracy był album nazwany The Chieftains. Muzycy zaangażowani w ten projekt znali się już bardzo dobrze - występowali razem w zespole Seana O'Riady, Ceoltóirí Cualann a także z wielu wspólnych improwizowanych występów w dublińskich pubach. Album wniósł wiele świeżości do tradycyjnej irlandzkiej muzyki, wraz z nim pojawił się nowy styl interpretacji i aranżacji utworów. Zresztą całkowicie instrumentalne albumy były wówczas rzadkością - folkowy światek lat '60 koncentrował się na śpiewanych dziełach takich artystów jak Peter, Poul and Mary, The Dubliners czy The Clancy Brothers. Dopiero po następnych pięciu latach grupa, znana już pod formalną nazwą The Chieftains, wydała następny album, nazwany po prostu Chieftains 2. I już wtedy nastąpiły pierwsze zmiany w składzie zespołu, odchodzącego na emeryturę Davida Fallona zastąpił Peadar Mercier, a jako drugie skrzypce pojawił się Sean Keane. Od wydania trzeciej płyty, Chieftains 3 w 1971 roku zespół zaczął być powszechnie rozpoznawany, ciągle wykształcając swój charakterystyczny styl, wyłapywany dziś od pierwszego brzmienia muzyki.

The Chieftains Dwa lata później, w 1973 na kolejnej płycie, Chieftains 4, Paddy Moloney zdecydował się wzbogacić instrumentarium o harfę, co sprawiło, że zespół po raz kolejny pojawił się w awangardzie nowych brzmień w irlandzkiej muzyce - bo, co może być zaskakujące, przez kilkadziesiąt ostatnich lat tradycja gry na harfie niemal na zielonej wyspie zanikła. W związku z tym w zespole pojawiła się nowa postać - Derek Bell, profesjonalny harfista z Belfastu. Występował zresztą wcześciej z Chieftainsami na niektórych publicznych koncertach i w telewizji. Na płycie tej szczególną uwagę zwraca piękna kompozycja Moloneya i Seana O'Riady, Mná na hÉireann, czyli Women of Ireland. Utwór został wykorzystany w miłosnym wątku nagrodzonego kilkoma Oscarami filmu Stanleya Kubricka, Barry Lyndon. Od tego momentu kariera zespołu zaczęła rozwijać się w szybkim tempie. W 1975 roku słynne czasopismo muzyczne Melody Maker ogłosiło The Chieftains zespołem roku, pomijając takie sławy jak Rolling Stones czy Led Zeppelin.
W tym momencie zespół postanowił poświęcić się całkowicie muzyce, przechodząc na zawodowe granie. Ten nowy etap rozpoczął się efektownym występem w Royal Albert Hall w Londynie. Niedługo potem wolny etat bodhranisty zajšł grający do dziś Kevin Conneff. Wniósł on nowy do gry całej grupy nowe aspekty - a to dlatego, że nie tylko był świetnym bodhranistą, ale też całkiem utalentowanym wokalistą. Jego styl styl śpiewania, wywodzący się z dawnych czasów seán-nos nadał charakterystyczne brzmienie wielu aranżacjom Chieftainsów. Barry Lyndon nie zakończył aktywności zespołu na polu muzyki filmowej - w 1977 roku można było usłyszeć ich we francuskim filmie The Purple Taxi w reżyserii Yves'a Boiset.

Kariera zespołu rozwijała się dynamicznie - w 1978 roku za album Chieftains 7 otrzymał on pierwszą z wielu statuetek Grammy, Paddy Moloney w nowoutworzonej kategorii muzyki etnicznej. Następny album nazwany konsekwentnie Chieftains 8 był kolejnym punktem zwrotnym w dziejach zespołu. Po raz ostatni usłyszeć można na nim Seana Pottsa grającego na whistlach i flecistę Miachaela Turbidy. Tuż potem do Chieftainsów dołączył Matt Molloy, mistrzowsko grający na flecie i whistlach, dzisiaj żywa legenda irlandzkiej muzyki. Grał wcześniej w słynnych zespołach: Bothy Band i Planxty. Już wkrótce zaowocowało to zdobyciem kolejnej nagrody Grammy za album Chieftains 9: Boil the Breakfast Early. Jednak największe chyba przeżycia w historii zespołu miały miejsce w roku 1979. W Phoenix Park w Dublinie zespół wystąpił przed prawie 1,5 milionową publicznością zgromadzoną tam z okazji wizyty w Irlandii papieża Jana Pawła II.

Seán Keane Paddy Moloney przygotował też ścieżkę dźwiękową do filmu realizowanego wspólnie przez telewizję irlandzką i francuską na podstawie powieści Thomasa Flanagana Year of the French. Chieftainsi zagrali tutaj wraz z orkiestrą koncertową RTE, zapoczątkowując tym samym długą serię nagrań, w których The Chieftains występuje wraz z zaproszonymi artystami. W filmie tym zadebiutowali też w roli aktorów, grając... zespół muzyczny :) Album z muzyką do filmu ukazał się wkrótce potem. Innym kluczowym wydarzeniem była wizyta zespołu w Chinach w 1983 roku. Chieftainsi byli jednym z pierwszych w ogóle zespołów z ogólnie pojętego Zachodu grających w tym kraju, i bodajże pierwszym który zagrał na Wielkim Murze. Ich podróż została zilustrowana na kasecie video i albumie Chieftains in China, na której usłyszeć można zespół wraz z lokalnymi muzykami. Niedługo potem The Chieftains otrzymali nagrodę kanadyjskiej akademii filmowej, Genie, za muzykę do filmu The Grey Fox z Richardem Farnsworthem w roli głównej. Nie dość tego, Paddy Moloney idąc za ciosem skomponował ścieżkę dźwiękową do filmu Tristan i Izolda. Oczywiście wykonuje ją nasz ulubiony zespół. Przy okazji była to chyba pierwsza próba włączenia dźwięku uilleann pipes w nurt muzyki orkiestrowej. Próby takie kontynuowane były później w ścieżce dźwiękowej następnego filmu - specjalnej edycji National Geographic, Ballad of Irish Horse (1986).
Chieftainsi zwiedzili cały świat grając przy różnorodnych okazjach z wieloma orkiestrami i symfoniami. Mieli również doświadczenia z teatrem muzycznym, szczególnie w przypadku musicalu Playboy of the Western World, w którym wykorzystana została irlandzka muzyka. Poza tym występowali wielokrotnie w telewizjach i rozgłośniach radiowych różnych krajów świata, wliczając w to występ w słynnym amerykańskim show Saturday Night Late. Jedno z najważniejszych wystąpień telewizyjnych nastąpiło w 1986 roku, kiery to na zaproszenie spikera senatu USA, Thomasa O'Neilla i senatora Edwarda Kennedy'ego wystąpili (jako pierwszy zespół muzyczny) w siedzibie amerykańskiego parlamentu. W latach '80 zapoczątkowali nowy styl własnych występów - z towarzyszeniem irlandzkich tancerzy. Byli jedną z pierwszych grup, która zastosowała takie właśnie podejście. Znalazły się wœród nich takie słynne później postacie jak Michael Flatley i Jean Butler (później pierwsze gwiazdy w tanecznym show Riverdance). Chieftainsi współpracowali z wieloma uznanymi artystami, takimi jak James Galway, Van Morrison czy Marianne Faithfull. Z Van Morrisonem nagrali album Irish Heartbeat, za który otrzymali w 1987 roku nagrodę Grammy w kategorii muzyki etnicznej, sukces powtórzyli w rok później zdobywając statuetkę za płytę Celtic Wedding, na której po raz pierwszy sięgnęli do muzyki celtyckiej Bretanii. W 1989 roku rząd irlandzki nadał zespołowi honorowy tytuł muzycznego ambasadora w uznaniu ich zasług w rozwoju irlandzkiej kultury.

Matt Molloy Wciąż występując na scenach, zespół kontynuował pracę na polu filmu i telewizji. Utwory grane przez Chieftainsów znalazły się w filmach Three Wishes for Jamie, Wyspa skarbów, Far and Away, W kręgu przyjaciół i Rob Roy. Tu można dodać, że do nakręcenia filmu Far and Away zainspirowała jego reżysera, Rona Howarda, piosenka North Americay zaśpiewana przez Kevina Conneffa. W latach 90 zespół był czterokrotnie nominowany do nagrody Grammy, w 1991 roku otrzymał ją za płytę An Irish Evening: Live at Grand Opera House. Rok później w kategorii muzyki coutry nagrodę tą zdobył album Another Country. Kontunuując serię w 1993 Chieftainsi otrzymali Grammy za płyę Celtic Harp. Pierszym albumem, który uzyskał status złotej płyty w USA (nie lada osiągnięcie) był The Bells of Dublin z 1991 roku. Z kolei najlepiej jak dotąd sprzedająca się płyta Chieftainsów, Long Black Veil (złota płyta w kilka tygodni po wydaniu), otrzymała kolejną statuetkę Grammy - tym razem w kategorii współwykonania w muzyce pop dla utwór Have I Told You Lately That I Love You wykonany wspólnie z Vanem Morrisonem, zostawiając w tyle takie sławy jak Mariah Carey czy Michael Jackson. Kolejny album, Santiago to muzyczna wycieczka do hiszpańskiej Galicji, również nagrodzona Grammy w kategorii World Music w 1997 roku.


Skład zespołu

Paddy Moloney uilleann pipes, whistle, akordeon
Matt Molloy whistle, flet
Kevin Conneff bodhran i śpiew
Seán Keane skrzypce
Martin Fay skrzypce
Derek Bell harfa, instrumenty szarpane, pianino

W nagraniach brali udział także David Fallon i Peadar Mercier


Sylwetki artystów

Paddy Moloney

Paddy Moloney Paddy Moloney - ur. 1.08.1938 r. w Donnycarney nieopodal Dublina. Swoje zamiłowanie do tradycyjnej muzyki odziedziczył po rodzicach, pochodzących z hrabstwa Laois, gdzie muzyczne tradycje były i są bardzo silne. Dziadek Paddy'ego był flecistą a wujek należał do Ballyfin Pipe Band. Pierwszym instrumentem na jakim zaczął grać był plastikowy tin whistle. W wieku 8 lat rozpoczął naukę gry na uilleann pipes u wielkiego mistrza, Leo Rowsome'a. Po zakończeniu szkoły Paddy szukając swego miejsca grał w kilku rozmaitych zespołach, często przyłączał się do innych artystów, w ten sposób niejako skompletował przyszły skład Chieftainsów. W późnych latach '50 Paddy poznał Seana O'Riadę, legendę irlandzkiej muzyki tradycyjnej i wraz z kilkoma innymi muzykami założył zespół Ceoltóirí Cualann (czyli dosłownie „zespół muzyczny” :). W 1963 roku wydali oni album nazwany The Chieftains. W 1968 rozpoczął współpracę z Garech a Brún'sem i jego nowozałożoną wytwórnią płytową Claddagh Records. Skorzystały na tym obie strony - The Chieftains stał się szeroko znanym zespołem, najważniejszym dla wytwórni, która mogła dzięki nim powiększać swój katalog o innych tradycyjnych wykonawców.

Derek Bell

Derek Bell Derek Bell - ur. w 1935 r. w Belfaście. Wybitnie uzdolniony muzyk, swój pierwszy koncert skomponował w wieku 12 lat. Studiował w Royal College of Music oraz w wielu amerykańskich i europejskich uczelniach muzycznych. Poza harfą Derek gra również na obojach, rożku i cymbałach. Te zdolności są w pełni wykorzystane w muzyce Chieftainsów, których jest członkiem od 1974 roku. Wcześniej występował na całym świecie koncerując wraz z Królewską Orkiestrą Filharmoniczną i orkiestrami symfonicznymi w Pittsburghu, Moskwie, Londynie i Budapeszcie. W swoim muzycznym dorobku ma sonaty fortepianowe i symfonię e-dur na orkiestrę. Otrzymał też nagrodę Mannz fundowaną przez Royal College of Music. Co ciekawe pierwszy kontakt z harfą Derek miał dopiero po trzydziestce, a już w 1965 roku przyłączył się do Orkiestry BBC Irlandii Północnej. W tej chwili jest profesorem gry na harfie w Belfast Academy of Music. Poza występami z zespołem wydał też sześć solowych albumów.

Martin Fay

Martin Fay Martin Fay - ur. w 1938 r. w Dublinie - do gry na skrzypcach został zainspirowany po obejrzeniu w kinie filmu o Paganinim, słynnym włoskim wirtuozie. Rozpoczął naukę gry w stylu klasycznym i udało mu się dostać do miejskiej szkoły muzycznej. Jednak praktycznie od zawsze ciągnęło go do muzyki tradycyjnej. z Paddym Moloneyem zaprzyjaźnił się w końcówce lat '50 grając wiele razy na wspólnych występach. W tym samym czasie podczas występów w Abbey Theatre zauważył go Sean O'Riada i zaprosił do swego zespołu, Ceoltóirí Cualann w którym już występował Paddy. Wraz z nim są jedynymi grającymi do dzisiaj założycielami Chieftainsów.

Seán Keane

Seán Keane Seán Keane - ur. 12.07.1946 r. w Dublinie. Od dzieciństwa zaangażowany w granie tradycyjnej muzyki - oboje rodziców było skrzypkami a on sam rozpoczął naukę gry na skrzypcach w wieku kilku lat. Żeby rozwinąć swój naturalny talent rozpoczął klasyczną naukę w dublińskiej szkole muzycznej. Szybko stał się najlepszym młodym skrzypkiem w Irlandii zdobywając całe garście nagród z których jedną z najważniejszych był tytuł master fiddler przyznany mu po wygraniu konkursu Fiddler of Dooney. Jego talent szybko przyciągnął uwagę Seana O'Riady, który zaprosił go do gry w Ceoltóirí Cualann gdzie występował obok innych skrzypków: Martin'a Fay'a and John'a Kelly'ego. Dołączył do Chieftainsów w 1968 roku na prośbę Paddy'ego Moloney'a na ich pierwszym występie na Edinburgh Folk Festival.

Kevin Conneff

Kevin Conneff Kevin Conneff - ur. 8.01.1945 w Dublinie. Ten głos i rytm Chieftainsów dołączył do zespołu w 1976 roku zastępując Peadar'a Mercier'a. Wraz z nim w zespole pojawił się nowy element - śpiew. Urodził się w Donore, jednym z najbardziej umuzykalnionych przedmieści Dublina. W młodośći był fanem jazzu, ale jako nastolatek przekonał się do muzyki tradycyjnej. Nauczył się grać na bodhranie oraz śpiewać zarówno po angielsku jak i w gaeliku. W późnych latach '60 Kevin wraz z Christy Moore'm i innymi muzykami nagrali słynny obecnie album Prosperous, który położył podwaliny pod przyszłą twórczość zespołu Planxty. Kevin śpiewa w starym stylu, z reguły bez akompaniamentu; w 1988 roku wydał solowy album, The Week Before Easter.

Matt Molloy

Matt Molloy Matt Molloy - ur. 12.01.1947 r. w Ballaghaderreen w hrabstwie Roscommon. Urodził się w rejonie znanym ze znakomitych flecistów. Na flecie zaczął grać w wieku 8 lat, a gdy skończył 17 wygrał prestiżową nagrodę na All-Ireland Flute Championship. Na początku lat '70 przeprowadził się do Dublina gdzie szybko stał się znaną postacią na scenie muzycznej miasta. Zaprzyjaźnił się między innymi z Paddy Moloney'em, który w końcu zaprosił go do zespołu, aby uzupełnić jego skład po odejściu Michael'a Turbidy'ego. Matt występował przedtem w wielu słynnych zespołach - między innymi w Bothy Band, a po jego rozwiązaniu w Planxty. Wydał też kilka solowych albumów, do tego należy doliczyć wspólne nagrania z Paul'em Brady, Tommy Peoples, Micheál Ó Súilleabháin'em, Dónal'em Lunny'm i innymi muzykami. Matt prowadzi też własny pub w Westport zwany po prostu „Matt Molloy's”. Jest to miejsce w którym zawsze usłyszeć można tradycyjną muzykę na żywo i w najlepszym wykonaniu.


Dyskografia

1965 The Chieftains 1
1969 The Chieftains 2
1971 The Chieftains 3
1973 The Chieftains 4
1973 The Chieftains 5
1975 Barry Lyndon (soundtrack)
1977 Chieftains Live!
1977 The Chieftains 7
1978 The Chieftains 8
1980 The Chieftains 9: Boil the Breakfast Early
1981 The Chieftains 10: Cotton-Eyed Joe
1982 Year of the French (soundtrack)
1985 The Grey Fox (soundtrack)
1987 Chieftains in China
1987 Ballad of the Irish Horse (soundtrack)
1987 Celtic Wedding: Music of Brittany
1987 James Galway and The Chieftains: In Ireland
1988 Tailor of Gloucester
1988 Van Morrison and the Chieftains: Irish Heartbeat
1989 A Chieftains Celebration
1990 James Galway and The Chieftains: Over the Sea to Skye
1991 The Bells of Dublin
1991 Reel Music: The Film Scores
1992 Irish Evening (live)
1992 Another Country
1993 The Celtic Harp
1995 Long Black Veil
1996 Film Cuts
1996 Santiago
1998 Fire in the Kitchen
1999 Tears of Stone
2000 Water from the Well
Kompilacje
1976 Bonaparte's Retreat
1977 The Chieftains 7(live)
1989 Collection
1992 The Best of the Chieftains
1999 The Chieftains Collection: The Very Best of...
1999 The Claddagh Years

Inne strony

Chieftains Home Page
The Chieftains Page

 Źródła:
All Music Guide
Chieftains Musical History