od wpływem świętego Patryka dokonała się interesująca przemiana Irlandczyków - naród z kochającego wojny stał się, można powiedzieć spokojny, skierowany bardziej ku wartościom duchowym niż materialnym. W miarę jak zaprzestano wojennych wypraw na obce ziemie a walki wewnętrzne powoli wygasały, setki i tysiące ludzi rozpoczęło na nowo naukę. Ale nie uczyli się tak jak poprzednio władać bronią, ale przyswajali sobie trudną sztukę spisywania ksiąg i nie robili tego dla wojennej sławy, ale w imię Bożej chwały. Wybuch religijności i duchowości był niezwykły. Chrześcijaństwo i nauka szły ze sobą w parze. Prawie wszyscy irlandzcy święci byli uczonymi i nauczycielami.
Przez trzy stulecia pojawiły się trzy grupy świętych: „Patrykowi” misjonarze i pielgrzymi rozprzestrzeniający chrześcijaństwo po całej wyspie i okolicach - trwało to około stu lat. Potem nadszedł czas mnichów, przez następne sto lat kultywujących i rozwijających chrześcijaństwo w Irlandii - w tym okresie powstało mnóstwo opactw wczesnego typu. I w końcu przyszedł czas na anchorytów, pustelników, oddających się Bogu w odosobnieniu swych pustelni - na samotnych wysepkach, szczytach gór i nieprzeniknionych lasach (wtedy jeszcze takie były na wyspie).
Jednym z najbardziej znanych świętych z drugiej grupy był Finian z Clonard. Z jego szkoły nałożonej nad rzeką Boyne w Cluan-erard, czyli Clonard wywodzi się dwunastu świętych opisywanych jako Dwunastu Apostołów Erynu: dwóch Ciaran'ów, dwóch Brendan'ów, dwóch Colm'ów, Mobi, Ruadan, Lasserian, Ciannech, Senach i Ninnid znad Erne.
od wpływem świętego Patryka dokonała się interesująca przemiana Irlandczyków - naród z kochającego wojny stał się, można powiedzieć spokojny, skierowany bardziej ku wartościom duchowym niż materialnym. W miarę jak zaprzestano wojennych wypraw na obce ziemie a walki wewnętrzne powoli wygasały, setki i tysiące ludzi rozpoczęło na nowo naukę. Ale nie uczyli się tak jak poprzednio władać bronią, ale przyswajali sobie trudną sztukę spisywania ksiąg i nie robili tego dla wojennej sławy, ale w imię Bożej chwały. Wybuch religijności i duchowości był niezwykły. Chrześcijaństwo i nauka szły ze sobą w parze. Prawie wszyscy irlandzcy święci byli uczonymi i nauczycielami.
Przez trzy stulecia pojawiły się trzy grupy świętych: „Patrykowi” misjonarze i pielgrzymi rozprzestrzeniający chrześcijaństwo po całej wyspie i okolicach - trwało to około stu lat. Potem nadszedł czas mnichów, przez następne sto lat kultywujących i rozwijających chrześcijaństwo w Irlandii - w tym okresie powstało mnóstwo opactw wczesnego typu. I w końcu przyszedł czas na anchorytów, pustelników, oddających się Bogu w odosobnieniu swych pustelni - na samotnych wysepkach, szczytach gór i nieprzeniknionych lasach (wtedy jeszcze takie były na wyspie).
